مبحث 8 مقررات ملی ساختمان |طرح و اجرای ساختمان های با مصالح بنایی
استفاده از مصالح بنایى در اجراى ساختمان ها از دير باز در ايران رواج داشته است. اكثر ساختمان های موجود در كشور، بهويزه ٥ر شهرهاى كوچك، بخش ها، روستاها وهم چنين در بافت هاى فرسوده و قديمى كلان شهرها از نوع مصالح بنايى مى باشند. آسيب پذير بودن اين ساختمان ها در زمين لرزدهاى كذشته، كه عمدتا ناشى از عدم رعايت صحيح ضوابط فنى مى باشد، اهميت تدوین، به روزرسانى وترويج مبحث هشتم مقررات ملى ساختمان ر! أشكار مى سازد. مبحث هشتم از مجموعه مقررات ملی ساختمان ایران، به طور اختصاصی به طرح و اجرای ساختمانهای با مصالح بنایی میپردازد. هدف اصلی از تدوین این مبحث، ارتقای کیفیت و ایمنی این نوع ساختمانها و اطمینان از انطباق آنها با الزامات فنی و مهندسی است.
کلیات مبحث 8 مقررات ملی ساختمان
امروزه در شهرهاي کوچک و روستاها مصالح بنایی کاربرد بسیار گسترده اي در امر ساختمان سازي دارد. وقوع زلزله هاي پیاپی و ویرانی هاي زیاد در این دسته از ساختمان ها، بیانگر این مطلب است که براي ساخت ساختمان هاي با مصالح بنایی در کشور نیاز به مجموعه قوانین و مقررات فراگیر و لازم الاجرایی است که با رعایت آن ها سطح کیفی ساخت و ساز این ساختمان ها ارتقا یابد. مبحث هشتم مقررات ملّی ساختمان براي ساختمان هاي بنایی خشتی، سنگی، آجري، سنتی و داراي کلاف و غیرمسلح تدوین شده است.
در این مبحث علاوه بر ارائه الزامات طراحی و اجراي ساختمان هاي آجري باکلاف ، بدون کلاف و همچنین ساختمان هاي خشتی و سنگی، به ذکر مشخصات مصالح مورد استفاده در ساختمان هاي فوق الذکر پرداخته شده است.
دامنه کاربرد مبحث 8 مقررات ملی ساختمان
کاربرد مقررات این فصل به مسایل اجرایی و مصالح ساختمان هاي آجري باکلاف، ساختمان هاي بنایی سنتی آجري و ساختمان هاي خشتی و ساختمان هاي سنگی (ساختمان هایی که در نواحی دور دست ساخته می شوند به طوري که فراهم آوردن مصالح، تجهیزات و نیروي انسانی ماهر، در آنجا مشکل باشد) محدود می شود.