مبحث دهم مقررات ملی ساختمان |طرح و اجرای ساختمان های فولادی
مبحث دهم مقررات ملی ساختمان به طور اختصاصی به طرح و اجرای ساختمانهای فولادی میپردازد. این مبحث شامل مجموعهای از قوانین، استانداردها و دستورالعملهایی است که مهندسان، طراحان و مجریان ساختمانهای فولادی موظف به رعایت آنها هستند. هدف اصلی این مبحث، تضمین ایمنی، دوام و عملکرد مناسب ساختمانهای فولادی است.
کلیات مبحث 10 مقررات ملی ساختمان
هدف این مبحث تعیین حداقل ضوابط و مقرراتی است که در تحلیل، طراحی و اجراي ساختمان هاي فولادي جهت تامین ایمنی و بهره برداري مناسب، مورد استفاده قرار می گیرد. این مبحث شامل الزامات عمومی، الزامات طراحی، الزامات طراحی لرزه اي و نیز الزامات ساخت، نصب و کنترل می باشد. در این مبحث مبناي طراحی سازه ها، بررسی و کنترل آن ها در حالت هاي حدي مقاومت و بهره برداري براي حصول ایمنی و قابلیت بهره برداري است.
در این مبحث روش طراحی مورد استفاده براي تامین الزامات حالت هاي حدي مقاومت، روش ضرایب بار و مقاومت(LRFD) می باشد که بر پایه جنبه ي احتمالاتی بار و مقاومت، کالیبراسیون با روش تنش مجاز و تجربیات مهندسی استوار می باشد و از طریق دو سري ضرایب ایمنی شامل تشدید ضرایب بارها و اعمال ضرایب کاهش مقاومت در تحلیل و طراحی منظور می گردد. البته در این مبحث طراحی بر اساس روش مقاومت مجاز ASD نیز مجاز دانسته شده است و مقررات و ضوابط مربوط به این روش در پیوست (1) این مبحث ارائه گردیده است.
بر اساس این مبحث در طراحی بر اساس حالت هاي حدي بهره برداري، مجموعه سازه شامل اعضا و اتصالات آن نیز باید از نظر قابلیت بهره برداري مناسب مورد کنترل و طراحی قرار گیرند.
دامنه کاربرد مبحث 10 مقررات ملی ساختمان
کاربرد این مبحث در محدوده ساختمان ها با کاربري هاي مندرج در قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان و آیین نامه اجرایی آن می باشد و شامل سازه هاي خاص از قبیل پل هاي جاده و راه آهن نیست.