ویلای کوهسار اثری چشم نواز از علیرضا تغابنی در کردان

اطلاعات کلی اثر

معماری: علیرضا تغابنی
موقعیت: ایران، کردان
سال: ۲۰۱۳
مساحت: ۱۱۱۸ فوت مربع
همکاران طرح: مسعود ساقی، فریده آقامحمدی
عکس: پرهام تقی اف

ویلای کوهسار

چالش پیش رو

علیرضا تغابنی درباره ویلای کوهسار این چنین می گوید : این پروژه در حقیقت حل یک معضل بود. پروژه، وقتی به ما مراجعه شد که اسکلت و دیوارچینی آن انجام شده بود. و یک سالی بود که به دلیل نارضایتی کارفرما متوقف شده بود. در مرکز ویلای کوهسار وید هشت ضلعی ای وجود داشت که توسط ستون هایی محاط شده بود. و کارفرما از شکل و اندازه وید ناراضی بود و پروژه را خفه و بسته می دید.
ما به این نتیجه رسیدیم که تنها در صورتی پروژه ویلای کوهسار نجات پیدا می کند که این نقطه ضعف به نقطه قوت تبدیل شود. بنابراین با بزرگ کردن وید و حذف لبه جنوبی آن، دید ساختمان باز شد و با تقویت سازه، کنسول جنوبی به تراس ساختمان اضافه شد تا با حذف اضافاتی دیگر مثل ورودی کناری و کلاه فرنگی روی سقف، پروژه به صورت یک مکعب سلمانی شود.

در عین حال، ضلع جنوبی آن به داخل ساختمان کشیده شده و با چرخیدن دور وید، هم ستون ها را در خود حل کرد، هم ارتباط پیوسته ای بین بیرون و درون برقرار ساخت و هم این که و احساس پویایی و سیالیت را در سراسر خانه ایجاد کرد. دیوار جنوبی که نمای ساختمان را می ساخت، بر اساس عملکرد های داخلی مثل ورودی اصلی، تراس، اتاق خواب مستر و نورگیرهای فضای شومینه، تحت تنش و تغییرشکل قرارگرفت

ویلای کوهسار

نما

دیوارنمای جنوبی به شکل الاستیک به سمت فضای داخلی کشیده شده، جایی که ستون ها را پوشانده و ارتباطی صاف و صیقلی بیین داخل و خارج ایجاد کرده. سطح نمای ویلای کوهسار جوابگوی نیازهای طرح است و احساس پویایی و سیالیت را در سراسر خانه ایجاد می کند.این استراتژی سازماندهی شده بدنه ای ارایه می دهد که نور،جریان هوا و چشم اندازها را به درون هدایت می کند و ویژگی های مبتکرانه این اثر متمایز را به نمایش می دهد.

این پوسته با پاسخگویی به نیازهای داخلی و منطق درونی پلان، می توانست به نمای ساخمان تحرک بخشیده، و آن را زنده سازد. در عین حال، این استراتژی سازماندهنده، جسمی را پیشنهاد می داد که فرم مکنده اش، دید باز و نور و جریان هوا را به درون خود کشید و یکه و متمایز در سایت می نشست.

این ویلا در فضایی وسیع قرار گرفته، با چشم انداز البرز در زمینه اش. با در نظر گرفتن محدودیت های ساختاری، استراتژی طرح راهی را در پیش گرفت که در آن اسکلت اولیه قابل تغییر باشد تا این حجم مکعبی را دربر گیرد و آن را به بنایی متمایز تبدیل کند. نتیجه، ساختمانی مکعبی بود با نمایی الاستیک که به دلیل کشش در نمای جنوبی حاصل شده بود.کشیدن نما به سمت فضاها و ستون ها صرفاّ به دلیل ضرورت های ساختاری نبود و خصوصیاتی نیز برای فضای درونی و بیرونی نیز ایجاد کرد.