مرکز ژرژ پمپیدو اثر رنزو پیانو و ریچارد راجرز در پاریس

پمپیدو از سال 1977

امروز ما به مرکز پمپیدو در پاریس توسط ریچارد راجرز و رنزو پیانو می پردازیم ، نقطه عطفی که توجه جهانی را به” حرکت ” جلب می کند. مرکز ژرژ پمپیدو که به صورت محلی به عنوان Beaubourg شناخته می شود ، یک بنای تاریخی فرهنگی است که دارای ساختار و خدمات مکانیکی خود در نمای خارجی ساختمان است.
این بنای بسیار انعطاف پذیر برای هنر در سال 1977 توسط معمار انگلیسی ریچارد راجرز و معمار ایتالیایی رنزو پیانو که در استودیوی خود با نام راجرز + پیانو همکاری می کردند تکمیل شد،
پیانو درباره این ساختمان می گوید:

“این مرکز مانند یک سفینه فضایی عظیم ساخته شده از شیشه ، فولاد و لوله های رنگی است که به طور غیر منتظره ای در قلب پاریس فرود آمده و جایی که خیلی سریع ریشه های عمیقی را ایجاد کرده است.”

مرکز پمپیدو نمونه ای از یک ساختمان پشت و رو است. پیانو پمپیدو را به عنوان “اسباب بازی بزرگ شهری” توصیف کرده است که شامل شش طبقه فضای بزرگ بدون ستون است. این بزرگترین موزه هنر مدرن در اروپا است و همچنین شامل یک کتابخانه عمومی گسترده و یک مرکز موسیقی و تحقیقات صوتی است.این ساختمان به گونه ای طراحی شده است که می توان فضاهای داخلی را به راحتی طراحی کرد – با قرار دادن خدمات ساختمان ، راهروها ، آسانسورها و سازه در قسمت خارجی آن ، این امکان فراهم می شود.

مسابقه پمپیدو

طراحی راجرز + پیانو برای مرکز پمپیدو برنده یک مسابقه بین المللی برای یک گالری هنری بزرگ بود که توسط رئیس جمهور فرانسه جورج پمپیدو در سال 1971 برگزار شد.با وجود اینکه راجرز + پیانو فقط 14 پروژه طراحی کرده بودند، کانسپت آنها از میان 681 مورد توسط هیئت داوران انتخاب شد که شامل معماران مشهور مدرنیست اسکار نیمایر ، ژان پروو و فیلیپ جانسون بود.
با تأمل در مورد پیروزی در آن زمان ، پیانو از خود و راجرز فقط به عنوان “نوجوانان ، پسران جوان” میتوان یاد کرد که پیشنهاد آنها فقط “تمرین آزادی بود ، و هیچ هدفی برای پیروزی یا سازش نداشت.”یکی از م موئلفه های اصلی پیشنهاد راجرز و پیانو این بود که ساختمان فقط نیمی از سایت را اشغال کند و نیمی دیگر از سایت به یک میدان عمومی تبدیل شود.

مصالح

روبنای ظاهری ساختمان در معرض که با همکاری پیتر رایس و ادموند “تد” هاپولد او آروپو شرکا ساخته شده است ، از بیش از 16000 تن قطعات فولادی پیش ساخته ساخته شده است.برخی از اجزای پیش ساخته سازه در مقیاسی است که به ندرت در صنعت ساختمان دیده می شود. یکی از عناصر خاص منحصر به فرد گربرت 10 تنی آن است.

این گربرت ها که در دو طرف ساختمان قرار گرفته اند ، خرپاهای بزرگی را که از کف پشتیبانی می کنند به ستون ها متصل می کنند و به ایجاد دهانه های داخلی بزرگ کمک می کنند.
درطرف دیگر ساختمان مرکز پمپیدو با سمبل های رنگی پوشانده شده است: آبی که تهویه هوا را نشان می دهد ، رنگ زرد برای برق است ، رنگ سبز نشان دهنده لوله های آب است و لوله های قرمز برجسته برای پله برقی و آسانسور است.
این پایه ها از فولاد و مخلوطی از پانل های فلزی لعاب دار که برای ایجاد احساس یک پاکت شفاف برای ساختمان ساخته شده اند تشکیل شده اند.

راجرز در مصاحبه اختصاصی با دزین در سال 2013 گفت:

“چیزی که ما در مورد این سن می دانستیم این است که همه چیز در مورد تغییر است ، اگر یک ثابت وجود داشته باشد ، آن تغییر است.بنابراین ما گفتیم که می توانیم کفهای عظیم ، به اندازه دو زمین فوتبال بدون وقفه عمودی ،با ساختاری خارجی ، سرویس مکانیکی در خارجی ، حرکت مردم در خارج ساختمان و مانند تئوری شما می توانید هر کاری را که می خواهید در طبقات انجام دهید.

ما نگفتیم که موزه به کجا باید برود ، کتابخانه کجا باید برود ، و البته ، کتابخانه کاملاً تغییر کرد زیرا وقتی ما کار خود را شروع کردیم ، کتابهایی وجود داشت و تا زمان پایان کار کتابها به دلیل فناوری اطلاعات تقریباً به تاریخ انقظا گذشته بودند.

در سطح زمین ، مرکز پمپیدو دارای فضایی با دو ارتفاع است که شامل تمام مناطق بزرگ قابل دسترسی عمومی است.بازدیدکنندگان از سطح زمین تا پله برقی مورب غول پیکر ، در نمای رو به میدان ، به راهروهای خارجی و سکوهای مشاهده حرکت می کنند. این راهروها و پله برقی برای ایجاد نمای پویا و همیشه در حال تغییر طراحی شده اند.

ریچارد راجرز گفت:

“ما گفتیم كه ساختمان را نه در وسط میدان ، بلكه در واقع در یك طرف قرار خواهیم داد زیرا این امر به مردم محلی مکانی برای ملاقات یکدیگر را می دهد.”

“ایده این بود که شما یک فضای عمومی دارید ، و می توانید از نمای ساختمان در خیابان ها در هوا بالا بروید و پله برقی در عرض آن شناور باشد ، بنابراین همه چیز بسیار پویا شد.” “مردم برای دیدن هم و همچنین دیدن هنر می آیند ؛ مردم به ملاقات یکدیگر می آیند. بنابراین ما می خواستیم آن را به عنوان یک تئاتر تمرین کنیم.”

از زمان تکمیل مرکز پمپیدو بیش از 150 میلیون بازدید کننده داشته است و اکنون به عنوان یکی از مهمترین بناهای تاریخی پاریس جشن گرفته می شود.

پیانو این ساختمان را سفینه فضایی ای  توصیف کرده است “که به طور غیرمنتظره ای در قلب پاریس فرود آمده است”.
با این حال ، طراحی ساختمان همیشه به آن محبوبیت نبوده و در ابتدا با خصومت روبرو شده است – روزنامه فرانسوی لوموند آن را “یک کینگ کنگ معماری” توصیف کرد.

راجرز حتی به یاد آورد که چگونه یک رهگذر وقتی خودش را به عنوان طراح نشان داده با چترش او را زده است.

راجرز گفته است: “از بین بردن شوک جدید همیشه بسیار دشوار است” ، هرچند که این فاکتور شوک نشانه ای از معماری خوب است.

وی توضیح داد: “همه معماری های خوب در زمان خود مدرن بوده اند.” “گوتیک یک شوک خارق العاده بود ؛ رنسانس یک شوک دیگر برای همه ساختمانهای کوچک قرون وسطایی بود. از بین بردن شوک جدید بسیار دشوار است.”

تهیه و ترجمه توسط تحریریه سایت معماری آرک وب