معماری ساختمان مسکونی 146 | استودیو معماری پراگماتیکا

معرفی پروژه

معماران: استودیو معماری پراگماتیکا

موقعیت: رشت، ایران

سال ساخت: 2024

ساختمان مسکونی 146، واقع در محله گلسار شهر رشت، یک مجتمع آپارتمان مسکونی است که در زمینی به مساحت 500 متر مربع ساخته شده است. از نظر برنامه‌ریزی پروژه، طبقه همکف به پارکینگ اختصاص داده شده و طبقه پنجم به فضاهای عمومی پروژه، از جمله اتاق‌های تفریحی، باشگاه و  مهمانی اختصاص یافته است. واحدهای مسکونی نیز به صورت آپارتمان‌های تک واحدی در طبقات اول تا چهارم قرار گرفته‌اند.

سازماندهی فضاها در ساختمان مسکونی 146

سازماندهی فضاهای خصوصی، عمومی و نیمه‌عمومی در این پروژه از طریق مداخله مقطعی انجام شد که دو شکست ایجاد کرده و سه سطح را تعریف کرد. ارتباطات عمودی به‌گونه‌ای طراحی شدند که ورودی واحدهای مسکونی از سطح میانی باشد. علاوه بر ورودی، نشیمن، آشپزخانه و آشپزخانه خدماتی نیز در این سطح قرار گرفتند. سطح جنوبی که پایین‌تر بود، شامل نشیمن عمومی و اتاق خواب مهمان شد، در حالی که سطح بالایی در سمت شمالی به سه اتاق خواب مستر اختصاص یافت.

تفاوت سطوح منجر به ایجاد یک نیم‌طبقه در سمت شمالی بین طبقه همکف و طبقه اول شد که به فضاهای انبار و سرایدار اختصاص یافت. در طبقه پنجم، این تفاوت سطوح بر سازماندهی فضایی بخش‌های مشترک و کیفیت فضایی آن‌ها تأثیر گذاشت. در این طبقه، سطح میانی به حیاطی با سطوح مختلف تبدیل شد که دسترسی به سطح بالایی (اتاق مهمانی) و سطح پایینی (فضای ورزشی) را امکان‌پذیر می‌کرد. این حیاط همچنین دید و نور طبیعی برای هر دو بخش فراهم می‌کرد.

طراحی نما

تصمیم‌گیری در مورد نما اغلب شامل تناقضاتی است. به عنوان مثال، حداکثر استفاده از نور طبیعی و دید نیازمند شفافیت است، در حالی که حریم خصوصی نیازمند استحکام است. تعادل این دوگانگی‌ها – مانند شفافیت و استحکام، و همچنین دید از داخل به بیرون و برعکس (دید و حریم خصوصی) – از جمله تصمیماتی است که شکل‌دهنده نمای ساختمان بوده‌اند. بنابراین، طراحی با هدف ساماندهی عناصر نما، با در نظر گرفتن موارد زیر انجام شده است:

• نما به عنوان یک عنصر دو منظوره، نه تنها باید یک جزء خارجی باشد، بلکه باید به “طراحی داخلی” نیز کمک کند.
• نما باید از یک عنصر دو بعدی به یک جزء معماری سه بعدی با کیفیت‌های فضایی تکامل یابد.

این ملاحظات در طراحی، امکان ایجاد ارتباط بین نمای ساختمان و فضای واسطه‌ای تراس را فراهم کرد. این امر با استفاده از دیوارهای پارتیشن در تراس‌ها برای کنترل نور، تنظیم دید و در عین حال تضمین حریم خصوصی حاصل شد.

اتخاذ این رویکرد منجر به ایجاد نمایی شد که نه تنها به‌عنوان یک مرز مشخص برای جدا کردن فضای داخلی از خارجی یا صرفاً یک ترکیب بصری عمل می‌کند، بلکه به‌عنوان فضایی میانجی عمل می‌کند که گذار تدریجی از داخل به خارج را تسهیل می‌نماید. این امر رابطه بین فضای مسکونی و شهر را از طریق نمای شهری بازتعریف کرد.