معماری ساختمان مسکونی میان | استودیو معماری پی

معرفی پروژه

معماران: استودیو معماری پی

مساحت: 3400 مترمربع

سال ساخت:2024

محل پروژه: مشهد، ایران

ساختمان مسکونی «میان» در یکی از محورهای اصلی شهر مشهد، یعنی بزرگراه کلانتری، واقع شده است. این پروژه با هدف بازاندیشی در مفهوم سکونت شهری، تلاش دارد تا از الگوهای متداول فاصله گرفته و ساختاری متفاوت با نه واحد مسکونی ارائه دهد. طراحی این پروژه شامل پنج نوع پلان متفاوت است که هرکدام کیفیت فضایی خاص خود را دارند. این تنوع، در عین حفظ انسجام کلی طرح، به ساکنان این امکان را می‌دهد تا بر اساس تجربه فضایی و ترجیحات فردی خود، نه صرفاً بر اساس متراژ، گزینه‌ مناسب‌تری را انتخاب کنند.

یکی از ویژگی‌های شاخص این پروژه، شکستِ آگاهانه در فرم، حجم و ساختار در میانه‌ ساختمان است. این تصمیم نه‌تنها به تعریف بهتر فضاهای داخلی کمک کرده، بلکه منجر به ایجاد واحدهایی با ترکیب‌بندی نیم‌طبقه‌ای شده است: دو واحد دوبلکس، یک واحد تری‌پلکس و سه واحد با چیدمان داخلی تکه‌تکه و متنوع.

تراس؛ فضای نیمه‌باز برای ارتقاء کیفیت زندگی و بهره‌وری انرژی

تراس‌های کاربردی در ضلع جنوبی ساختمان طراحی شده‌اند که به‌صورت عمیق در حجم بنا فرو رفته‌اند. این تراس‌ها دو کارکرد اصلی دارند: نخست، طراحی فرورفته‌ آن‌ها باعث افزایش قابلیت استفاده همزمان با حفظ حریم خصوصی می‌شود؛ دوم، امکان ایجاد ارتباط بصری افقی از جنوب به شمال را فراهم می‌کنند و چشم‌اندازهایی از کوه‌های جنوبی و فضای سبز باغ ملک‌آباد در شمال سایت را قاب‌بندی می‌کنند.

تأکید بر تراس به‌عنوان فضایی نیمه‌باز، پاسخی است به نیاز روزافزون کاربران امروزی برای ارتباط با فضای بیرونی، تهویه‌ طبیعی، و تجربه‌ای قابل‌زندگی‌تر در محیط‌های متراکم شهری. این تقسیم‌بندی حجمی همچنین تفکیکی مؤثر میان فضاهای عمومی و خصوصی در ساختمان ایجاد می‌کند. به این ترتیب، ساکنان می‌توانند با آسایش در بخش‌های خصوصی زندگی کنند و از فضاهای عمومی تنها در مواقع مورد نیاز، مانند پذیرایی از مهمان، استفاده کنند. این چیدمان هوشمندانه نه‌تنها به حفظ حریم خصوصی و آسایش کمک می‌کند، بلکه با کاهش مصرف بی‌رویه‌ انرژی، نقش مهمی در بهره‌وری انرژی ایفا می‌کند.

توجه به بُعد سوم در طراحی نمای ساختمان، بر تمایز میان واحدهای دوبلکس و تری‌پلکس با سایر واحدها تأکید دارد و هویتی سه‌بعدی و متفاوت ایجاد می‌کند که از سطوح تخت و یکنواخت فاصله می‌گیرد. ورودی ساختمان شامل دو حیاط فرورفته است که از طریق پلکان معلق به لابی متصل می‌شوند. این ترکیب، ضمن ایجاد هویتی فضایی و منحصربه‌فرد برای ورودی، تداوم بصری آن با فضای بیرونی را نیز حفظ می‌کند.