فهرست
این محتوا را با شبکه های اجتماعی رو به رو به اشتراک بگذازید
امتیاز دهی به این محصول
استادیوم سانتیاگو برنابئو چندین ویژگی جالب دارد که آن را منحصربه‌فرد می‌کند. رئال‌مادرید از زمان افتتاح این استادیوم در سال ۱۹۴۷ آن را به‌عنوان ورزشگاه خانگی خود می‌شناسد و در حال حاضر ظرفیت ۸۱,۰۴۴ نفر را دارد. پس از ورزشگاه نیوکمپ و وستفالن اشتادیون ، این استادیوم سومین ورزشگاه بزرگ اروپا است و میزبان یکی از بزرگترین باشگاه‌های فوتبال اروپا است. با تهیه بلیط‌های ورزشگاه سانتیاگو برنابئو، شما میتوانید یکی از معروف‌ترین ورزشگاه‌های فوتبال جهان را که به نام رئیس افسانه‌ای رئال‌مادرید، سانتیاگو برنابئو، نام‌گذاری شده است، ببینید. این ورزشگاه چهار بار میزبان فینال جام اروپا/لیگ قهرمانان یوفا بوده است – در سال‌های ۱۹۵۷، ۱۹۶۹، ۱۹۸۰، و ۲۰۱۰.
در ادامه درباره استادیوم سانتیاگو برنابئو، یکی از شگفت‌انگیزترین استادیوم های اسپانیا، نکات قابل توجهی آورده شده است.
رئال‌مادرید، تیم فوتبال اسپانیایی که به عنوان یکی از پرطرفدار ترین باشگاه های فوتبال در جهان شناخته می‌شود، بازی‌های خانگی خود را در استادیوم سانتیاگو برنابئو برگزار می‌کند. استادیوم “برنابئو”، همان‌طور که اغلب نامیده می‌شود، یکی از بزرگترین استادیوم های جهان است، مناسب برای یکی از بزرگترین تیم‌های جهان. پس از نیوکمپ در بارسلونا و وستفالن اشتادیون در دورتموند، برنابئو سومین ورزشگاه بزرگ باشگاهی در تمام اروپا است.
رئال‌مادرید همیشه به‌عنوان یکی از برترین باشگاه‌های فوتبال اسپانیا شناخته شده است. همراه با بارسلونا و اتلتیک بیلبائو، این باشگاه یکی از سه تیمی است که هرگز از لالیگا، لیگ فوتبال اسپانیا، سقوط نکرده‌اند. اما تا زمانی که سانتیاگو برنابئو، یکی از اعضای سابق تیم، در سال ۱۹۴۳ به‌عنوان رئیس باشگاه انتخاب شد، رئال‌مادرید نه‌تنها به یکی از بزرگترین باشگاه‌های اسپانیا تبدیل شد، بلکه در اروپا نیز به یکی از بزرگ‌ترین‌ها بدل شد.
یکی دیگر از حقایق جالب درباره استادیوم سانتیاگو برنابئو این است که رئیس جدید رئال مادرید به عنوان یکی از نخستین اقداماتش، امکانات تمرینی باشگاه را بهبود بخشید و یک ورزشگاه جدید ساخت. تنها یک سال پس از انتخاب سانتیاگو برنابئو به‌عنوان رئیس باشگاه در ۲۷ اکتبر ۱۹۴۴، ساخت استادیوم پس از تکمیل خرید زمین موردنظر آغاز شد. برای شروع کار بر روی استادیوم جدید، معماران مانوئل مونیوز موناستریو و لوئیز آله مانی سولر در سپتامبر ۱۹۴۴ منصوب شدند. ساخت استادیوم سانتیاگو برنابئو سه سال به طول انجامید و زمانی که در سال ۱۹۴۷ به پایان رسید، ظرفیت آن ۷۵,۱۴۵ تماشاگر بود که شامل ۲۷,۶۴۵ نفر در صندلی‌ها و ۴۷,۵۰۰ نفر در جایگاه‌ها می‌شد.
یکی دیگر از حقایق جالب درباره استادیوم سانتیاگو برنابئو این است که طراحان این استادیوم مانوئل مونیوز موناستریو و لوئیز آله مانی سولر بودند که تنها یک ماه قبل از آغاز واقعی ساخت استادیوم در ۵ سپتامبر ۱۹۴۴ به پروژه پیوستند. ورزشگاه کمی بیش از ۳ سال بعد تکمیل شد و ظرفیت ۷۵,۱۴۵ تماشاگر را داشت که از این تعداد، ۲۷,۶۴۵ نفر صندلی و ۴۷,۵۰۰ نفر برای تماشاگران ایستاده در نظر گرفته شده بود.
یکی دیگر از حقایق جالب درباره استادیوم سانتیاگو برنابئو این است که برخلاف تیم‌هایی مانند منچستریونایتد که بازی افتتاحیه خود در اولدترافورد را به لیورپول باختند، رئال‌مادرید در اولین بازی که در ورزشگاه جدید خود برگزار کرد، پیروز شد.
زمانی که استادیوم ساخته شد، جایگزین « استادیوم چامارتین »، خانه قبلی رئال‌مادرید شد و به همین دلیل «نئو استادیوم چامارتین» نام گرفت. هیئت‌مدیره رئال‌مادرید در آن زمان تصمیم گرفتند نام ورزشگاه را برای قدردانی از رئیس باشگاه، به سانتیاگو برنابئو، تغییر دهند. این تغییر، کمی بیش از ۱۱ سال پس از آغاز کار روی خانه جدید رئال‌مادرید و تنها ۸ سال پس از تکمیل آن صورت گرفت. به همین دلیل، نام استادیوم از «نئو استادیوم چامارتین» به «استادیوم سانتیاگو برنابئو» تغییر یافت.
استادیوم در سال ۱۹۵۵ به نام «استادیوم سانتیاگو برنابئو» تغییر نام داد، همان سالی که اولین بازسازی‌های عمده به پایان رسید. در این دوره، استادیوم سانتیاگو برنابئو عنوان بزرگترین استادیوم در تمام اروپا را به خود اختصاص داده بود که یکی از جالب‌ترین حقایق آن است. در تاریخ ۱۹ ژوئن ۱۹۵۵، اولین به‌روزرسانی‌ها به پایان رسید و ظرفیت نشیمن ورزشگاه از کمی بیشتر از ۵,۰۰۰ نفر به بیش از ۱۲۵,۰۰۰ نفر افزایش یافت.
استادیوم سانتیاگو برنابئو به یک بازسازی عمده نیاز داشت؛ زیرا اسپانیا میزبان جام جهانی فوتبال ۱۹۸۲ بود و این ورزشگاه یکی از مکان‌های اصلی برگزاری این رویداد به‌حساب می‌آمد. برای شروع، فیفا الزامی کرد که باید سقف‌هایی بر روی دو سوم از ناحیه نشسته وجود داشته باشد. به همراه طراحی مجدد نمای استادیوم ، تابلوهای الکترونیکی نصب شد و رخت‌کن‌ها و امکانات خبری نیز بازسازی شدند. سایر بهبودها شامل پوشش تمام نواحی نشیمن با سقف بود، به جز سمت شرقی استادیوم.
در سال ۱۹۵۵، ظرفیت ورزشگاه به ۱۲۵,۰۰۰ نفر افزایش یافت که آن را به یکی از بزرگترین ورزشگاه‌های اروپا تبدیل کرد. نورافکن‌ها در سال ۱۹۵۷ به‌عنوان بخشی از به‌روزرسانی‌های مداوم نصب شدند تا امکان برگزاری مسابقات شبانه فراهم شود. انتقال دفاتر باشگاه به استادیوم در سال ۱۹۶۵ به پایان رسید.
یوفا خواستار ارتقای دوباره ورزشگاه شد تا از حوادثی مانند تراژدی های هیلزبورو و هیسل که منجر به مرگ‌ومیر بسیاری شد، جلوگیری شود. یک تئاتر در سمت غربی ساخته شد و یک منطقه تجاری جدید تأسیس و افتتاح گردید. در مجموع، ۲۰,۲۰۰ صندلی بهبودیافته نصب شد که هر کدام به طور ۸۷ درجه برای بهترین دید و نزدیک بودن به زمین قرار گرفته بودند. چهار برج جدید در هر یک از چهارگوشه ورزشگاه ساخته شد و یک حلقه اضافی اضافه شد تا مشکلاتی که استادیوم سانتیاگو برنابئو با آن‌ها مواجه بود، برطرف شود و به استانداردهای جدید پاسخ دهد. ارتفاع ورزشگاه از ۲۲ به ۴۵ متر افزایش یافت که بیش از دوبرابر شد. این موارد از جمله عملیاتی بود که در بازسازی استادیوم سانتیاگو برنابئو صورت گرفت.
یکی دیگر از حقایق جالب درباره استادیوم سانتیاگو برنابئو این است که وقتی فلورنتینو پرز در اوایل دهه ۲۰۰۰ به‌عنوان رئیس رئال‌مادرید انتخاب شد، استراتژی‌ای را آغاز کرد تا موقعیت رئال‌مادرید را به‌عنوان بزرگترین باشگاه جهان حفظ کند. برای تبدیل استادیوم به یک ورزشگاه مدرن، طرح کلان فلورنتینو پرز شامل یک بازسازی ۱۲۷ میلیون یورویی بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶ بود سمت شرقی ورزشگاه توسعه یافت و به‌منظور ارج نهادن به این بخش، یک سکو جدید ساخته شد. دیگر بهبودها شامل یک سیستم صوتی جدید، باکس‌ها و مناطق VIP بود. گسترش سمت شرقی ورزشگاه منجر به افزایش ظرفیت آن شد و مجموع ظرفیت به ۸۱,۰۴۴ نفر رسید.
استادیوم سانتیاگو برنابئو در محله چامارتین مادرید واقع شده است. این استادیوم جهت سهولت دسترسی افراد، ایستگاه مترو اختصاصی دارد.
در صورت بروز هر گونه مشکل و سوالی میتوانید از طریق چت داخلی سایت و یا با آی دی تلگرام archwebadmin@ و پیج اینستاگرام archweb_ir@ با ما در ارتباط باشید.
ممکن است شما به مطالب زیر علاقمند باشید
