معماری بروتالیسم چیست؟

بروتالیسم چیست؟

بروتالیسم سبکی از معماری است که از دهه 1950 تا 1970 ادامه یافت و با ساختارهای بتنی ساده، بلوک مانند و حجیم مشخص شد. منشأ آن در انگلستان بود و مدت کوتاهی پس از آن به سایر نقاط جهان گسترش یافت.

تاریخچه بروتالیسم

اصطلاح Brutalism توسط معمار سوئدی هانس آسپلوند به عنوان “نیبروتالیسم” ابداع شد و توسط منتقد معماری بریتانیایی رینر بانهام در سال 1955 رایج شد این کلمه اشاره ای به ماهیت بی رحمانه ظاهر آن ندارد، بلکه یک بازی با عبارت فرانسوی ، “béton brut” (بتن خام) است.

معماری بروتالیستی که از جنبش مدرنیستی اواخر قرن نوزدهم تا اواسط قرن بیستم ظهور کرد، در دهه 1950 متولد شد. بنای نمادین معمار مدرنیست ، لوکوربوزیه در مارسی، فرانسه، یک مجتمع مسکونی برای طبقه کارگر پس از جنگ برای 1600 نفر است که بخشی از پروژه مسکن اجتماعی (Unité d’Habitation) او می باشد.

تصور می شود که پروژه مسکن اجتماعی ساختمانی باشد که الهام بخش جنبش بروتالیستی بوده است. این ساختمان که در سال 1952 تکمیل شد، دارای یک قاب بتنی مسلح  عظیم بدون تزئینات بود که با واحدهای آپارتمانی مدولار پر شده بود و الگویی برای جوامع پس از جنگ بود که به دنبال تکمیل  سهم مسکن برای توده‌ه مردم بودند. بروتالیسم در سراسر اروپا، اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده (و در سراسر جهان به کشورهایی مانند ژاپن و برزیل) گسترش یافت.

سقوط بروتالیسم

بروتالیسم در دهه 1980 زمانی که به طور فزاینده ای برای انسان سرد، بیگانه و نامناسب تلقی شد شروع به افول کرد. یه مرور زمان مشخص شد که بتن جذابیت تخریب ناپذیری دارد، اما از درون خراب می شود، و نگهداری آن را دشوار می کند و با بالا رفتن سن ، مستعد فروپاشی و آسیب از جهت نفوذ آب می شود. ساختمان‌های بروتالیست با گذشت زمان نادیده گرفته شدند و با نقش نگارهای گرافیتی پوشانده شدند که نمادی از زوال شهری بود.

از شروع سبک بروتالیسم تاکنون، دنیا به دو دسته تقسیم شده است آن هایی که فکر می‌کنند ساختمان‌های بروتالیستی باعث چشم درد می شوند و باید تخریب شوند و کسانی که این ساختمان‌های قدیمی، اما نه هنوز تاریخی را شاهکارهای معماری می‌دانند و به تکریم و حفظ آن تاکید میکنند.

بازسازی ساختمان های بروتالیست به دلیل بتن موجود در آن ها دشوار است، اگرچه یکی از نمونه های موفق در زمینه بازسازی بنای  “the Centre National de la Danse” در خارج از پاریس است که سال 1972  افتتاح شد و در سال 2003 بازسازی شد. از بین بردن این بناها نیز دشوار است که فقط بحث عمومی در مورد حفظ یا عدم حفظ این آثار عظیم را پیچیده تر می کند.

اینکه که معماری  در دهه‌های 1980 و 1990 به سمت پست مدرنیسم و سبک‌های معاصر امروز حرکت کرد، تا حدی به این دلیل است  که همه چیز به نوعی به مد روز بازمی‌گردد، و به لطف انبوه کتاب‌های اخیر و کشف دوباره بروتالیسم توسط نسل جدید در صفحات اینترنت، Brutalism  وقفه ای را سپری می کند و پس از آن  تأثیر خود را در محصولات و طراحی داخلی مدرن، مبلمان، اشیاء و حتی وب سایت های بروتالیست نشان می دهد.

عناصر کلیدی بروتالیسم

ظاهر بلوک و سنگین
خطوط ساده و گرافیکی
نداشتن تزئینات
احساس سودمندی
پالت تک رنگ
استفاده از بتن اکسپوز خام (و گاهی اوقات آجر) بیرونی
سطوح ناهموار و ناتمام
استفاده از مصالح مدرن مانند فولاد، شیشه، سنگ، گابیون
پنجره های کوچک
عناصر مدولار

حقایق جالب در مورد بروتالیسم

برج “Trellick” لندن که توسط معمار “Erno Goldfinger” طراحی شده است، یک برج مسکونی 31 طبقه است که در سال 1972 تکمیل شد و اکنون دارای وضعیت برجسته ای است. گلدفینگر یکی از معماران مدرنیستی بود که پس از ویرانی های جنگ جهانی دوم برای بازسازی و تامین مسکن لندن دعوت شد، اما همه طرفدار کار او نیستند. “Ian Flemming” نویسنده جیمز باند، به قدری از زیبایی‌شناسی گلدفینگر متنفر بود که دشمن باند را به نام او نامید.

ساختمان‌های بروتالیست مکان‌های محبوبی در فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی حول محور”dystopias”(جهان یا جامعه ای تخیلی که در آن مردم زندگی های رقت بار، غیرانسانی و ترسناکی دارند.) هستند.

بروتالیسم شاخه ای از مدرنیسم است.

چه کسی بروتالیسم را رواج داد؟

پیدایش جنبش طراحی بروتالیسم را می‌توان به معمار مدرنیست فرانسوی-سوئیسی، لوکوربوزیه نسبت داد، که در طی 50 سال فعالیت حرفه‌ای، ساختمان‌های متعددی را در سراسر جهان طراحی کرد و به‌خاطر پیشگامی ستون‌های بتنی مسلح که می‌توانست وزن ساختمان را تحمل کند، شناخته شده است.

کدام شهر بروتالیست ترین معماری را دارد؟

بوستون دارای یکی از بزرگترین ساختمان های بروتالیست در آمریکای شمالی است و این تصادفی نیست. در دهه 60، موجی از نوسازی شهری، پایه و اساس بسیاری از ساختارهای بروتالیستی شهر، از جمله تالار شهر را بنا نهاد.

چرا معماری بروتالیسم شکست خورد؟

یک مشکل بزرگ این است که معماری بروتالیستی به طور مکرر از بلوک‌های بتنی بزرگ و مربعی استفاده می‌کند، که اغلب در یک زمان بی‌حس و بی‌نقص به نظر می‌رسند.

نگاهی به برخی از بهترین نمونه های معماری بروتالیستی جهان

کتابخانه اصلی دانشگاه کالیفرنیا در سن دیگو (GEISEL LIBRARY BY WILLIAM PEREIRA. 1970, SAN DIEGO, CA)

کتابخانه اصلی دانشگاه کالیفرنیا در سن دیگو، “The Geisel Library”  به قدری نمادین است که در لوگوی مدرسه قرار دارد. معمار آن ویلیام پریرا برای سبک آینده نگر(futuristic ) خود شناخته شده است و در واقع، این ساختمان اغلب ترکیبی از Brutalism و Futurism نامیده می شود. پریرا سازه را طوری طراحی کرد که شبیه دست هایی باشد که دسته ای از کتاب ها را بالا گرفته اند.

کتابخانه ملی آرژانتین (NATIONAL LIBRARY OF THE ARGENTINE REPUBLIC BY CLORINDO TESTA. DESIGNED 1961, BUENOS AIRES)

کتابخانه ملی آرژانتین توسط “ClorindoTesta “طراحی شده است که به آوردن جنبش بروتالیسم به آرژانتین اعتبار می‌دهد. این ساختمان در سال 1961 طراحی شد و در محوطه سابق کاخ Unzué، جایی که اقامتگاه رئیس جمهور سابق Juan Perón و همسرش Evita در آن زندگی می کردند، ساخته شد. ساخت و ساز در واقع تا سال 1971 آغاز نشد، و کتابخانه در سال 1992 افتتاح شد. تحولات سیاسی و تغییرات مداوم در رهبری منجر به تاخیرهای طولانی در اجرای چشم انداز Testa شد.

مجموعه مسکونی هبیتیت (HABITAT 67 BY MOSHE SAFDIE. 1967, MONTREAL)

این مجموعه  مسکونی در اصل پایان نامه کارشناسی ارشد معمار “Moshe Safdie” بود که بعداً برای نمایشگاه جهانی 1967 ساخته شد. این بنا که از بلوک‌های بتنی پیش‌ساخته و یکسان تشکیل شده است در آن زمان قصد داشت جنبه‌هایی از زندگی در حومه شهر را به محیط شهری بیاورد که شامل فضای سبز، هوای تازه و حریم خصوصی می باشد.

“Habitat 67” اکنون یکی از شناخته شده ترین ساختمان های مونترال است.

شهرداری بوستون (BOSTON CITY HALL BY KALLMANN MCKINNELL & KNOWLES. 1968, BOSTON, MA)

از زمان ساخت شهرداری شهر بوستون در دهه 1960، افکار عمومی به دو دسته تقسیم شده است. بسیاری آن را ساختمانی زشت می دانند، در حالی که دیگران آن را به عنوان نمونه ای عالی از معماری آمریکایی تحسین می کنند. این ساختمان برای بیان بیانیه ای در مورد دموکراسی مدنی مدرن در نظر گرفته شده بود و ساختمان به سطوح مختلفی تقسیم می شود که بر اساس عملکرد تعریف شده اند. سطوح پایین اغلب توسط عموم قابل دسترسی هستند، در حالی که سطوح میانی محل اقامت مقامات دولتی هستند. برجستگی های بزرگ ساختمان در این سطوح برای ایجاد ارتباط بین دولت و شهر در نظر گرفته شده است.