فهرست
این محتوا را با شبکه های اجتماعی رو به رو به اشتراک بگذازید
امتیاز دهی به این مطلب
محیط ساخته شده یک معماری غنی و متنوع با سبک ها و روندهای مشترکی است که اغلب در سراسر جهان سفر کرده اند و خود را با اقلیم ها، مناظر و نیازهای فرهنگی مختلف تطبیق داده اند. در این مقاله خلاصه ای از 15 سبک معماری محبوب در طول تاریخ برای شما همراهان سایت معماری آرک وب آورده شده است.
این معماری به سبک های ساختمانی اشاره دارد که در یونان و روم باستان نشات گرفته اند، معماری کلاسیک قرن ها جنبش های طراحی معماری بعدی در سراسر جهان، از جمله معماری نئو کلاسیک و احیا یونانی را تحت تأثیر قرار داده است. برخی از معروف ترین ساختمان های دنیای مدرن بر اساس طرح های یونان و روم باستان ساخته شده اند. معماری کلاسیک بر تقارن و تناسبات تمرکز دارد .این سبک ستون هایی با جزئیات دوریک، آیونیک یا کورینتی دارد. استفاده از مصالحی مانند سنگ مرمر، آجر و بتن؛ و نقوش طراحی کلاسیک مانند قالب گیری داخلی، سقف های شیب دار متوسط، پیشروی های جعبه ای، قاب درب های تزئینی، و … از دیگر ویژگی های این سبک می باشد.
در حالی که معماری کلاسیک تا حد زیادی با مدرنیسم و معماری معاصر در قرن بیستم جایگزین شد، معماری کلاسیک همچنان به سبکی که به سبک “کلاسیک جدید” تغییر نام داده است، ساخته می شود.
معماری نئوکلاسیک به سبکی از ساختمان ها اطلاق می شود که در طی احیای معماری کلاسیک یونان و روم ساخته شده اند که در حدود سال 1750 آغاز شد و در قرن 18 و 19 شکوفا شد. در حالی که در معماری احیای یونان از عناصر کلاسیک مانند ستون هایی با جزئیات دوریک، آیونیک یا کورینتی استفاده می شود، معماری نئوکلاسیک با احیای مقیاس کل حجم های کلاسیک و غالباً بزرگ شناخته می شود.
برخی از معروف ترین و به راحتی قابل تشخیص ترین ساختمان های سازمانی و دولتی در اروپا و ایالات متحده به سبک نئوکلاسیک هستند، مانند کاخ سفید و ساختمان کنگره ایالات متحده.
معماری احیای یونان از تقارن، تناسب، سادگی و ظرافت معابد یونان باستان قرن پنجم قبل از میلاد الهام گرفته شده است. در ایالات متحده، معماری احیای یونان از سال 1825 تا 1860 به اوج محبوبیت رسید و به اولین سبک ملی غالب معماری در ایالات متحده تبدیل شد.
همانطور که از ساحل شرقی در سراسر کشور تا ساحل غربی گسترش یافت . ساختمان های ایالتی پایتخت ، بانک ها، کلیسا های نیو انگلند، بسیاری از خانه ها، کلبه ها و خانه های مزرعه ای شهر های جنوبی را در پی خود باقی گذاشت.
آمریکایی ها با الهام از زادگاه دموکراسی، عناصر کلاسیک را برای طراحی ساختمان هایی برای آنچه در آن زمان هنوز یک دموکراسی جدید بود، وام گرفتند، مانند ستون هایی با جزئیات دوریک، آیونیک یا کورینتی، که برای تقلید از سنگ مرمر مورد استفاده در یونان باستان، به رنگ سفید رنگ آمیزی شده بودند. استفاده از سقف های با شیب ملایم و شیروانی؛ و تزیینات پر جزییات اطراف درب ها برخی از جزییات این سبک می باشد.
فضای داخلی دارای چیدمان ساده و نسبتاً باز می باشند . برخی دیگر از ویژگی های فضای داخلی این سبک : نسبت های برازنده؛ پنجره ها و درهای بلند به کار گرفته در سالن ها؛ سقف های تزئین شده با گچ کاری ؛ دیوارهای گچی ساده; و … می باشد.
یک اصطلاح کلی است که برای توصیف ساختمان هایی که برای تسهیل نیاز های صنعت ساخته می شوند، استفاده می شود، معماری صنعتی طیفی از انواع ساختمان ها و سبک هایی را در بر می گیرد که عملکرد و طراحی را با هم ترکیب می کند و در سراسر جهان صنعتی مانند کارخانه ها، انبار ها، ریخته گری ها، کارخانه های فولاد یافت می شود. ، برج های آب، سیلو های غلات، کارخانه های تقطیر، آبجو سازی ها، پالایشگاه ها، نیروگاه ها و سایر سازه های کاربردی میتوانند جزیی از این واژه قرار بگیرند.
اولین ساختمان های صنعتی در دهه 1700 در طول اولین انقلاب صنعتی که عمدتاً در بریتانیا از حدود 1760 تا 1840 رخ داد، ساخته شدند.
اما امروزه وقتی به معماری صنعتی اشاره می کنیم، بیشتر به ساختمان هایی اشاره می کنیم که به عنوان پاسخی به استفاده گسترده از مصالح جدید مانند فلز و بتن و همچنین روش های تولید انبوه ناشی از دومین انقلاب صنعتی که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم پدید آمدند و بلوک های ساختمانی را برای معماری مدرن تشکیل دادند.
ویژگی های معماری صنعتی ممکن است شامل پلان های بزرگ و باز باشد. سقف بلند؛ مواد خام مانند بتن، آجر و فلز؛ عدم وجود تزئینات در نمای ساختمان؛ آجرهای اکسپوز، کانال کشی و لوله کشی های نمایان؛ و پنجره های بزرگ فلزی.
باهاوس جنبشی برخاسته از مکتب تأثیرگذار آلمانی است که توسط والتر گروپیوس (1969-1883) در اوایل قرن بیستم تأسیس شد، که هدفی آرمان شهری برای ایجاد شکلی کاملاً جدید از معماری و طراحی برای کمک به بازسازی جامعه پس از ویرانی های جنگ جهانی اول داشت.
باهاوس با ترکیب هنرهای زیبا، صنایع دستی، طراحی، معماری و فناوری، طراحی منطقی و کاربردی را ترویج کرد که فرمی را در بر می گرفت که از عملکرد پیروی می کرد، “کم تر، بیشتر است” صفتی برای دوران جدید پس از جنگ بود.زمانی که گروپیوس و سایر اعضای برجسته باهاوس در دهه 1930 به ایالات متحده مهاجرت کردند و بعداً بر توسعه مدرنیسم در دهه 1950 و 1960 تأثیر گذاشتند و باهاوس به سبک بین المللی تبدیل شد.
باهاوس خطوط بین رشته ها را محو کرد و از تکنیک های هنر و صنایع دستی برای حفظ استانداردهای زیبایی شناختی در دنیایی که به طور فزاینده تولید انبوه و صنعتی می شد، استفاده کرد، در حالی که از مواد و منابع به روشی هوشمندانه و هدفمند استفاده می کرد. همه چیز را از مبلمان و اشیاء خانگی گرفته تا تایپوگرافی و ساختمان تولید می کرد. یک قرن بعد، تأثیر باهاوس در سراسر جهان همچنان زنده است.
همه ساختمان های باهاوس شبیه هم نیستند، اما به طور کلی از تزئینات اجتناب می کنند تا بر طراحی ساده، منطقی و کاربردی تمرکز کنند. استفاده از اشکال هندسی ساده مانند مثلث، مربع و دایره؛ عدم تقارن؛ استفاده از مصالح مدرن مانند فولاد، شیشه، بتن؛ سقف های مسطح؛ دیوارهای پرده ای شیشه ای؛ نماهای صاف از جمله ویژگی های این سبک می باشد.
زمانی که گروپیوس و سایر اعضای برجسته باهاوس در دهه 1930 به ایالات متحده مهاجرت کردند و بعداً بر توسعه مدرنیسم در دهه 1950 و 1960 تأثیر گذاشتند، باهاوس به سبک بین المللی تبدیل شد. اصول معماری و طراحی باهاوس هنوز بر شکل و ظاهر اشیاء روزمره تأثیر می گذارد.
اصطلاح معماری ویکتوریایی نه به یک سبک خاص، بلکه به یک دوره اشاره دارد – سلطنت ملکه ویکتوریا از 1837 تا 1901. این سبک در انگلستان منشا گرفته است و هنوز هم تا حد زیادی معماری شهرها و شهرستان های آن را تعریف می کند، اما سبک های مختلف معماری دوره ویکتوریا به مکان هایی مانند آمریکای شمالی، استرالیا و نیوزیلند گسترش یافته است.
معماری دوران ویکتوریا با ارادت غیر قابل تأسف آن به تزئینات و طراحی داخلی پر آذین آن مشخص شده است.
برخی از ویژگی هایی که به شما کمک می کند یک سبک معماری ویکتوریایی را از بیرون تشخیص دهید عبارتند از: سقف های شیب دار. آجر ساده یا رنگارنگ؛ شیروانی های تزئین شده؛ تزیینات پشت بام؛ پنجره های ارسی و کشویی؛ گلدسته های هشت ضلعی یا گرد؛ و ایوان های سخاوتمندانه.
فضای داخلی این سبک اغلب شامل پله های بزرگ ؛ چیدمان های پیچیده؛ سقف های بلند؛ پانل های چوبی حکاکی شده پیچیده؛ و شومینه های دکوراتیو است.
جنبش هنر و پيشه واکنشی بود به سبک های تزیین شده و تولید انبوه معماری ویکتوریایی که طراحی دست ساز و استفاده از مواد طبیعی مانند سنگ، آجر، چوب، و قطعات فلزی، برنز و مس را در بر می‌گرفت.
جنبش هنر و پيشه که در اواسط قرن نوزدهم در بریتانیای کبیر سرچشمه گرفت، در آغاز قرن بیستم به ایالات متحده مهاجرت کرد که شامل معماری، طراحی داخلی، منسوجات، هنرهای زیبا و غیره بود.
بسیاری از سبک های معماری از جنبش هنر و پيشه بیرون آمدند، از جمله خانه های محبوب صنعتگران و خانه های ییلاقی، سازه های ساده و متفکرانه که در اصل برای خانواده های طبقه کارگر طراحی شده بودند.
ویژگی های خانه های به سبک هنر و پيشه عبارت اند از : متقارن ؛ طراحی شده برای بهره وری بیشتر و حداقل هزینه تعمیر و نگهداری؛ اغلب دارای شومینه های بزرگ ؛ سقف های کم شیب با برآمدگی های گسترده؛ تیرهای داخلی نمایان؛ دارای قفسه های کتاب ، نشیمنگاه های لبه ی پنجره و کابینت؛ و چندین پنجره با شیشه های کوچک ؛ ایوان های برجسته؛ و پلان طبقات باز.
نام معماری کیپ کاد برگرفته از منطقه ساحلی ماساچوست است که در آن سبک برجسته است. خانه هایی جذاب، ساده و بی انتها با خطوطی صاف و تمیز هستند این خانه ها دارای عناصری مانند قاب تیر با چوب از جنس بلوط و کاج و کفپوش چوبی می باشند. شومینه های آجری نیز از ویژگی های این سبک معماری است.
مستعمره نشینان انگلیسی در قرن هفدهم برای اولین بار سالن های نیمه چوبی و پذیرایی خانه ها را متناسب با آب و هوای تند و تیز نیو انگلند تطبیق دادند و شکلی جعبه ای تر و کم ارتفاع برای مقابله با عوامل اقلیمی ایجاد کردند.
موج دوم به نام احیای کیپ کاد در دهه های 1920 تا 1950 به محبوبیت این سبک کمک کرد، که در سراسر ایالات متحده گسترش یافت و در طول رکود و رونق مسکن پس از جنگ در دهه های 1940 و 1950 به یک راه حل اقتصادی تبدیل شد. حتی در آمریکای بزرگ قرن بیست و یکمی، خانه‌های سبک کیپ کاد با ساخت های جدید در اندازه های امروزی، از خانه های وسیع گرفته تا خانه های کوچک، جذابیت نوستالژیک محبوب خود را حفظ کرده‌اند.
معماری تودور که در دوره تودور از سال 1485 شروع شد، در انگلستان شروع شد، این سبک معماری کلبه های کتاب های داستانی و جذابیت موجود در دنیای قدیم را تداعی می کند. خانه های تودور توسط صنعتگرانی ساخته شد که عناصر طراحی رنسانس و گوتیک را با هم ترکیب کردند تا سبکی انتقالی ایجاد کنند که در سراسر انگلستان گسترش یافت تا اینکه در سال 1560 توسط معماری الیزابتی جایگزین شد.
سبک تودور در دهه 1890 در ایالات متحده متولد شد و تا دهه 1940 محبوبیت خود را حفظ کرد.خانه های تودور دارای جزئیات نیم چوبی و تیرهای چوبی تزئینی عمودی بلندی هستند که نمای بیرونی دو رنگی را ایجاد می‌کنند. با این حال، خانه های احیای تودور اغلب از این ظاهر اصلی تودور برای آجرهای قرمز رنگ با جزئیات پر آذین اطراف پنجره ها، دودکش ها و ورودی ها اجتناب می‌کردند.
معماری آرت دکو بخشی از جنبش آرت دکو است، یک دوره طراحی مبتکرانه در ایالات متحده و اروپا در دهه های 1920 و 1930 که قلمرو مد، هنر، لوازم خانگی و سبک های ساختمانی را در طول دهه بیست و رکود بزرگ در بر گرفت.
اولین نمونه های معماری آرت دکو را می توان در پاریس، فرانسه یافت، قبل از اینکه این سبک در دهه 1930 در ایالات متحده گسترش یابد و برای همیشه بر خط افق منهتن با آسمان خراش های نمادین امروزی مانند ساختمان امپایر استیت، مرکز راکفلر و ساختمان کرایسلر تأثیر بگذارد. ساختمان های آرت دکو از موادی مانند گچ، سفال، شیشه تزئینی، کروم، فولاد و آلومینیوم استفاده می کنند. آنها دارای جزئیات هندسی و مزین مانند شِورون ها (هشتواره ها) ، اهرام، تابش های خورشید یا گل ها، زیگ زاگ ها و سایر اشکال هندسی هستند.
بسیاری از ساختمان های آرت دکو دارای رنگ های روشن و مجلل هستند که با متضاد سیاه، سفید، طلایی یا نقره ای تأکید می کنند. و آنها اغلب دارای اشکال مثلثی تکه تکه شده هستند. پنجره های تزئینی، هندسی؛ جان پناه ها و گلدسته ها از دیگر ویژگی های این سبک می باشد.
معماری مدرن به سبک معماری اشاره دارد که در اوایل تا اواسط قرن بیستم شکوفا شد. معماری مدرن با رد سبک های تزئینی در گذشته نزدیک، خطوط تمیز را ترجیح می دهد. ویژگی های این معماری عبارت اند از: طراحی عملکردی؛ پلان طبقه باز؛ تمرکز بر موادی مانند فولاد، بتن، آهن، شیشه، چوب، آجر و سنگ؛ و تمرکز بر ادغام معماری با منظره طبیعی؛ با استفاده از پنجره های بزرگ ورود نور و هوای طبیعی و همچنین استفاده از دید و منظر بیرون را به داخل نسبت به پنجره های کوچک ترجیح میدهد.
معماران مدرن مانند فرانک لوید رایت دنیای جدیدی از معماری را با پیروی از جمله معروف ” فرم از عملکرد پیروی میکند” تعریف جدیدی را در معماری ارایه کردند این معماران و طراحان، منظره ساخته شده و طراحی داخلی را با مبلمان مدرن در اواسط قرن تغییر دادند که امروزه این سبک به شدت محبوب است.
معماری بروتالیسم (دهه 1950-1970) با ساختارهای بتنی ساده، بلوک مانند و حجیم مشخص می شود. (این اصطلاح بازی با عبارت فرانسوی بتن خام، béton brut است). با خطوط ساده و گرافیکی، ظاهری سنگین، پالت تک رنگ و فقدان تزئینات، بروتالیسم سبکی جسورانه است.
به عنوان شاخه‌ای از مدرنیسم، معماری بروتالیسم پیش از محو شدن در دهه 1980، به یک انتخاب محبوب و همیشه بحث برانگیز برای ساختمان های سازمانی در سراسر جهان تبدیل شد و جای خود را به پست مدرنیسم و سبک های معاصر امروز داد. اما تاثیر این سبک را می توان در سازه های معاصر و طراحی داخلی، مبلمان، اشیا و طراحی وبسایت مشاهده کرد.
معماری معاصر یک عبارت کلی است که شامل هر سبک ساختمانی مدرن است که از نظر ظاهر و ویژگی ،با سبک های پیشین متفاوت باشد.
معماری معاصر ،دوره مدرن را تا نیمه اول قرن بیستم و دوره پست مدرن را تا دهه 90 دنبال کرد. معماران معاصر با بهره بردن از مصالح نوآورانه و روش های ساختمانی مانند منحنی های تولید شده توسط کامپیوتر(نرم افرار ها)، فناوری برش لیزری و پرینت سه بعدی به خلق فرم های گرد، خطوط منحنی، حجم های نامتعارف، نا متقارن و پلان های باز می پردازند. پایداری، از شاخصه های کلیدی معماری معاصر است.
معماری Beaux-Arts یک سبک ساختمانی است که از École des Beaux-Arts پاریس در اواخر دهه 1800 پدیدار شد و در طول دوران طلایی (1870-1900) به ایالات متحده نیز گسترش یافت. ساختمان های «هنرهای زیبا» ساختمان هایی باشکوه، تئاتری و بسیار پر زرق و برقی هستند که از کلاسیک گرایی رومی و یونانی الهام گرفته شده‌اند همچنین در این سبک، از سبک های ساختمانی رنسانس و باروک فرانسوی و ایتالیایی(مانند موزه اورسی) نیز الهام گرفته شده است.
معماران برجسته آمریکایی همچون، ریچارد موریس، اچ. اچ ریچاردسون و چارلز مک کیم در مدرسه هنرهای زیبا در پاریس آموزش دیدند و این سبک برای پروژه های ساختمانی بزرگ در ایالات متحده، مانند کتابخانه کنگره در واشنگتن دی سی و ساختمان های برجسته مورد استقبال قرار گرفت. همچنین مرکز ترمینال شهری نیویورک و شعبه اصلی کتابخانه عمومی نیویورک نیز به این سبک ساخته شده اند. معماری Beaux-Arts در سال 1930 کم کم محو شد و چنین نمایش های بی نظیر و مجللی را غیر قابل لمس و منسوخ کرد.
معماری ایتالیایی به سبک خاصی از ساختمان در قرن نوزدهم اشاره دارد که از معماری رنسانس ایتالیایی قرن شانزدهم الهام گرفته است. این سبک با تزئینات زیبایی شناسی ترکیب شده است که عناصر معماری گذشته را نشان می دهد اما برخی از قوانین سختگیرانه معماری کلاسیک را زیر پا می گذارد.
سبک ایتالیایی در سال 1802 زمانی که معمار جان نش اولین ویلای ایتالیایی را در انگلستان به نام کرونکیل در شروپشایر ساخت، متولد شد و توسط طرح های سر چارلز بری در دهه 1830 توسعه یافت. این سبک در سراسر اروپای شمالی، امپراتوری بریتانیا و ایالات متحده از اواخر دهه 1840 تا 1890 گسترش یافت. این سبک ساختمان بسیار محبوب بود که در دهه 1860 پس از جنگ داخلی ،هم در محیط روستایی و هم شهری در ایالات متحده مورد استفاده قرار می گرفت.
تهیه و ترجمه اختصاصی توسط سایت معماری آرک وب
محل تبلیغات متنی
محل تبلیغات متنی
محل تبلیغات متنی
محل تبلیغات متنی
در صورت بروز هر گونه مشکل و سوالی میتوانید از طریق چت داخلی سایت و یا با آی دی تلگرام archwebadmin@ و پیج اینستاگرام archweb_ir@ با ما در ارتباط باشید.
